jueves, 12 de marzo de 2009

AGUAS DE MARZO


Hoy he recibido una llamada. Al principio no he reconocido su voz, pero al oírle hablar, he sabido quien era. Justamente hoy. La última vez que supe de él, yo me preparaba para nacer.

Me ha citado en el bar que frecuento. No tenía ganas de volverle a ver, francamente. Creo que busca hacer un balance de lo que ha sido mi vida. Le he preguntado cómo le reconocería después de tantos años. Ya te buscaré yo, me ha contestado.

Acudo a la cita con tiempo de sobra. Y aunque intento que un día alguien me espere, es imposible. Siempre soy yo la que acaba esperando. Entro en el bar y busco rápidamente un sitio para sentarme. Al final elijo el taburete de la barra que queda más lejos de la entrada del local. Así tengo unos segundos para observarle mientras él me busca con la mirada. Le veo llegar. Sigue igual que cuando me habló aquel día. Con su cabello blanco, la expresión severa que tanto asustaba a los otros niños y su caminar pausado y elegante.

Cuando da conmigo, sonríe y yo le devuelvo la sonrisa tímidamente.

-¿Cómo estás, Emily?
-Bien -le respondo-. Algo extrañada por tu llamada.
-Bueno, han pasado algunos años desde nuestro último encuentro y tenía ganas de volverte a ver y saber qué es de tu vida.
-Pero si tú lo sabes todo de mí, ¿no?

Me ignora y pide al camarero una copa mientras se sienta a mi lado.

-He pensado en que tú y yo deberíamos tener una charla -estas palabras me asustan. Parece que viene a rendirme cuentas- Te he estado observando este último tiempo y me pareció que deseabas volver a mi lado.
-No sé de dónde sacas esto –le miento. Sé que es inútil enredarle.
-No mientas, Emily. Querías dar conmigo y aquí me tienes.
-Bueno, todo eso ya pasó. Sólo tuve unos días malos, la verdad.

El día que me invitó a nacer me explicó que habría días en que le daría las gracias por haber nacido y que otros desearía no haberlo hecho.

-Mira, te elegí entre los demás niños porque en ti vi algo especial. Y porque te di el don de crear cosas de la nada y creo que lo has desperdiciado.
-Siento haberte defraudado. Sé que tienes razón, pero tus palabras duelen. Quizás te equivocaste de persona. Podrías haber elegido otro día para pasarme factura. Ya sabes qué día es hoy.
-Justamente por eso. Tenemos que hacer balance. Debo pensar en si vuelves a mi lado o te doy otra oportunidad. De momento te concedo cinco años. Ni uno más ni uno menos. Quiero que demuestres que no me equivoqué al elegirte.

Hay un silencio largo, de los que me gusta hacer cuando me tomo un tiempo para pensar, como si la pantalla se quedara en blanco. No encuentro una respuesta. Él se levanta para irse y me mira. Sabe que siempre callo cuando algo me duele.

-Acepto la propuesta. Si dentro de cinco años no te he demostrado quién soy, volveré a tu lado. Sólo te pido una cosa: no volver a nacer. Siento que he vivido a lo largo de muchos siglos en diferentes cuerpos. Y si volviera a nacer, que sea con una alma nueva, con la ilusión de tener alguna cosa por estrenar.

El Creador asiente con la cabeza y me doy cuenta que busca despedirse.

-Por cierto, Emily. ¿Qué regalo quieres que te haga antes de irme?
-Ya me lo has hecho, me has dado cinco años más –le respondo.

Pero como me gusta jugar, pienso en lo que realmente me hubiera gustado tener esta noche y saber si de verdad me lee el pensamiento. Levanto las cejas interrogativamente y el me contesta con una sonrisa.

-Si está en mis manos, lo haré. Espero que pasen muchos años antes de que nos volvamos a ver. Significará que has cumplido tu promesa y que no volverás a mi lado antes de tiempo.

Me apoyo en la barra del bar y me sujeto la cabeza con las manos. Pienso que en estos cinco años que me ha dado de prórroga debo hacer muchas cosas, para demostrarle al Creador que no se equivocó al elegirme. Aún hay mucho por vivir. Pero conociéndome, ya lo pensaré mañana.

Me quedo ensimismada mientras él se aleja. Ya sólo quedamos el barman y yo.

-Sírvete una copa y tómatela a mi salud. Hoy es mi cumpleaños. Cumplo cuarenta y tres años –le contesto antes de que me lo pregunte.

PS. Este post tiene un precedente. El año pasado y por mi cumpleaños, escribí un cuento. En él, Emily vive en el limbo con sus tres perros. El Creador se fija en ella y le muestra un mundo nuevo. Ella no quiere nacer, pero al final acepta. Siempre he pensado que he desperdiciado el tiempo, (¿será por el sentido trágico de la vida?). Ahora el Creador tenía ganas de volverla a ver.





20 comentarios:

rhanya2 dijo...

Misteriós i copsador... Cinc anys més! Quanta feina i amb quin gust s'anirà fent!!
Per molts anys, Emily!
Una abraçada... i molts petons.

Rita dijo...

Un post com diu la Violette, misteriós i copsador...

Bona nit i per molts anys, bonica!!
Petons i abraçades :-)

Anónimo dijo...

" A veces
por supuesto
usted sonríe
y no importa lo linda
o lo fea
lo vieja
o lo joven
lo mucho
o lo poco
que usted realmente
sea

sonríe
cual si fuese
una revelación
y su sonrisa anula
todas las anteriores
caducan al instante
sus rostros como máscaras
sus ojos duros
frágiles
como espejos en óvalo
su boca de morder
su mentón de capricho
sus pómulos fragantes
sus párpados
su miedo

sonríe
y usted nace
asume el mundo
mira
sin mirar
indefensa
desnuda
transparente

y a lo mejor
si la sonrisa viene
de muy
de muy adentro
usted puede llorar
sencillamente
sin desgarrarse
sin deseperarse
sin convocar la muerte
ni sentirse vacía

llorar
sólo llorar

entonces su sonrisa
si todavia existe
se vuelve un arco iris ". ( Mario Benedetti )

Felicidades Emily, su hermosura y valía le hacen brillar allí donde esté.

Anónimo dijo...

Victor Jara cantaba dulcemente ..."la vida es eterna en cinco minutos".
En cinco años , caben muchas cosas .En diez el doble o quizás más y en cincuenta una barbaridad!!.
Dentro de cincuenta años exactamente tal día como hoy cumplirás noventa y trés años. Y habrás hecho tantisimas cosas hermosas que de algunas quizás ni te acuerdes.
...bueno ,y yo espero seguir estando por allí , y en condiciones para recordartelas!.
Un abrazo grande y dile al Creador si te visita de nuevo que yo por ahora sigo bastante liada por aquí abajo.
Que siga a lo suyo.

Emily dijo...

Violette, en continuarem fent d'anys. Espero que el Creador passe de mi una temporadeta ;-) Gràcies pel regalet que m'has fet. Petons.
Rita! Una mica misteriós sí que ho és. Un dia em van dir que escrivia per a mi, em penso que la gent està dins del meu cap i no és així. Després ho he explicat millor.
Pobre Creador, quina feinada li dono! Petons també.
Anónimo, un poema muy bonito, un buen regalo. Yo recuerdo unos versos de Benedetti que decían: "el mundo y yo te queremos, pero yo un poquito más que el mundo". Gracias.
MK, que no he escrit tot el que vaig parlar amb el Creador. Em va preguntar per tu, no et facis la despistada. 93 anys dius?, quin malson, nena. A veure quí m'aguanta...Gràcies per ser-hi. Una abraçada molt gran.

Emily dijo...

Per cert, MK. Al limbo vam coincidir. Jo duia tres gossos, però tu tres nens agafadets a la faldilla.

desconvencida dijo...

Que pasen 5 o 50 años, Emily, y nosotros que te sigamos disfrutando... ¡muchas felicidades!

Anónimo dijo...

Com que la vida és fugaç, cerca el màxim plaer en els seus moments i viu el present amb goig, sense voler esbrinar, com féu Leucònoe, l'amiga jove d'Horaci, la fi que els déus t'han assignat.

quatre més tres són set, el número de la bona sort.

Sumpta

Emily dijo...

Descon, gracias!
Sumpta, sempre tens les paraules justes, gràcies. M'has emocionat.

El veí de dalt dijo...

Un gran tipus aquest Creador, si et va tocar amb al vareta màgica! Que duri vint-i-cinc anys més!

Anónimo dijo...

Me ha gustado el cuento,Emily.El Creador fijo está orgulloso de ti.No creo en la idea del tiempo perdido(tal cual Manolo García)siempre hay algo que aprender,que compartir,que empezar...cada etapa tiene sus gustos y sus sinsabores,pero al final,no queda otra que seguir,no sólo otros 5 años más,sino todo lo que te toque vivir,a ser posible con ganas,poniendo toda la carne en el asador,como si ya estuviera el plazo acotado y hubiera que exprimirlo como un limón.Felicidades Emily,y muchos relatos más.
Un abrazo

Emily dijo...

Veí, El Creador em va donar unes bones cames per xutar. Ara una mica primes, però amb una mica d'entrenament i massatges quedo a punt per a la convocatòria! I sé de què parlo. Guanyarem! Gràcies.

Troyana,vamos a exprimir la vida, cueste lo que cueste. Gracias por ser tan amable en tus comentarios.
Se agradecen mucho. Gracias.

khalina dijo...

Moltes felicitats!

Caram, arribes més d'hora que el Creador i tot? Jo sóc més bé de les que arriben justes o una miqueta tard. A la feina no, com puc tenir uns quants imprevistos, tinc temps d'esmorzar o cafè o el que convingui.

Això de "ya lo pensaré mañana" és molt Escarlata d' Allò que el vent s'endugué, i trobo que molts cops és una boníssima solució

rhanya2 dijo...

Ring... riiing-rinngg!! Toc-toc... (molt fluixet:) "Emilyyy..." (apropo l'orella a la porta:) "tic-tic-tac-tic-tac-tec-tec-tec...tica-tica-tac-tec-tec..." (sembla que algú està ecribint en un teclat... Doncs, au... marxo... Ja tornaré més tard que ara no vull molestar...)

Mari-Pi-R dijo...

Verdaderamente el Creador hizo una buena elección en ti, no seas demasiado dura contigo y dejate llevarte al ritmo de las olas.
No sé si conoces una serie de TV “Otra oportunidad”, la verdad que es muy emotiva y si todos podríamos tener otra oportunidad en nuestra vida seria fenomenal.

RaT dijo...

quin vertigen... cinc anys per endavant sense poder perdre el temps, el meu temor més intens. Un regal amb dues cares. Sort, molta sort.

MOLTES FELICITATS

Silenci dijo...

Com l'MK, d'aquí a cinquanta anys també et recordaré tot de coses boniques! El creador va fer una gran obra amb tu, i aquest set de la bona sort et farà imparable aquests pròxims 5 i 50 anys. Primavera i moltes felicitats!!I que ho continuem celebrant juntes!!

Emily dijo...

Gràcies pels que us preocupeu per mi per felicitar-me. Khalina, Violette, MP, Rateta, Silenci. Mirarem que passin els anys i poguem estar molt temps junts.

el paseante dijo...

Jo crec que no hi ha creador, ni terminis per quedar be amb ningú. Tindràs cinc anys de pròrroga i, després, molts més per fer la teva vida, per disfrutar i patir. I un dia ens tocarà plegar. Però això serà molt més endavant. M'ha agradat el post. El vaig llegir fa dies, però no el comento fins avui. En qualsevol cas, moltes felicitats per l'aniversari.

PD: Avui m'he descuidat de felicitar el meu nebodet petit. Sóc un desastre.

Emily dijo...

Jo no sé si hi ha Creador o no, però sempre he pensat que algú ens vigila i està pendent de natros.
Felicitats al teu nebodet de part meva.

 
Free counter and web stats