viernes, 30 de marzo de 2007

MARY KATE


Mary Kate y yo no nos conocemos de nada, pero somos hermanas. Nos hablamos a través de Cielo Vacío y ahora en Desconvencida. Yo llegué a Cielo Vacío buscando por la red a ver que decía la gente de una canción: The Ocean, de Richard Hawley. Me quedé enganchada al mundo de los blogs, husmeando en la vida de los demás...Gracias al Paseante y a su señor Gris me apunté a dejar mi rastro, y desde aquí se lo agradezco.

Tengo un pequeño círculo de amigos a los que no creo que nunca llegue a conocer, pero que estan ahí, y sé que a Desconvencida le gusta Bernardo Atxaga como a mí, que Octubrina es una gran escritora de preciosa sonrisa, que Alatrencada es actriz y que borda, que es una chica pálida y una bruja, que Violette cocina galletas y llevaba trenzas, que el Paseante es muy, pero que muy misterioso y que es un gran observador. Sumpta es mi hermana y la que sabe mi secreto...Silenci es la niña que nunca tendré y que siempre estará conmigo.

Ahora que Mary Kate ya ha abierto su ventana yo entraré sigilosamente en ella, de día o de noche, y me gustará mirar adentro y seguramente buscaré en su nevera a ver si tiene 0.0 sabor manzana ;) y saber si de verdad es pelirroja como yo la imagino.

Gracias a todos.

11 comentarios:

MK dijo...

Mira que és dificil...pero me has dejado sin palabras.Gracias...sister..

MK dijo...

A partir de hoy no se me escapará ninguna foto buena que tenga un perrito dentro.Prometido.

Anónimo dijo...

Gràcies a tu. Per ser n'Emily i per ser tu. Per compartir els tatuatges als troncs de la platja:) Per sempre.

Un beset!

desconvencida dijo...

Bonitas palabras de inauguración...

el paseante dijo...

Gràcies pel post i pel blog. Tots ens coneixem d'alguna manera, encara que semblem misteriosos.

Carlos Leiro dijo...

¿¿¿y si su cabello es ocaso estirado????

Emily dijo...

MK prenc nota de les fotos que encara no has fet però que ja m'has promès!
Octubrina m'enviaràs les fotos? sobretot la del noi!;)
Desconvencida, ya inaguré, no te tocó ninguna croqueta?
Paseante, no sé que dir...
Carlos Leiro? com un argentí ha vingut aquí?

memento dijo...

Jejeje ¡Qué diver!

rhanya2 dijo...

Una abraçada, Emily!

memento dijo...

Bueno, yo pensaba que no conocería nunca a mucha gente que he conocido después, así que nunca se sabe. Lo más milagroso de todo es que... no se ha roto la magia! Creo que eso no ocurriría con determinadas personas, ni aunque MK no fuera pelirroja (cosa que tiene que ser! y si no, pues la teñimos :-)

CGR dijo...

Ahora recuerdo que hace varios meses leí este post, en un periodo en el que sólo escuchaba The ocean. Creo que no presté atención al resto del blog.

Entonces leí algo que me divirtió acerca de la diferencia entre Chris Isaak y Richard Hawley.
Decía que mientras que Chris Isaak le cantaba al ruido que hacen los corazones al romperse, Richard Hawley, en cambio, le cantaba al sutil, frágil y casi invisible sonido que hacen los corazones rotos cuando se arreglan y pueden seguir latiendo. Pensé que me gustaría escuchar ese sonido alguna vez.

¿Te has fijado en los títulos de algunas canciones de Richard Hawley? ¿No son extraños? "La luz al final del túnel (Era un tren que venía en dirección contraria)" o "No extrañas el agua (hasta que se seca el río)", por ejemplo.

El último disco de Richard Hawley no tiene una canción como The ocean. Tal vez ningún disco tenga una canción como esa.

 
Free counter and web stats